De terugkeer naar zijn roots heeft in het leven en het werk van de Sloveense fotograaf Matevž Kosterov een sleutelrol ingenomen. Na lang experimenteren met avantgardistische modefotografie en dystopische stadslandschappen, richt de kunstenaar zich tegenwoordig op de natuur en wat ons tot mensen maakt. Terug in zijn thuisland doorkruist Matevž bergen en bossen op zoek naar de ideale locatie om zijn modellen op de gevoelige plaat vast te leggen. We spraken met hem over zijn passie voor fotografie, zijn fascinatie voor de mens en zijn liefde voor het milieu.
Je woonde in Berlijn maar bent teruggekeerd naar jouw thuisland Slovenië. Waarom ben je terugverhuisd?
Ik begon de natuur van daar erg te missen. In Slovenië vind je zoveel verschillende verschillende natuurlandschappen op zo’n klein oppervlak. Besluit je bijvoorbeeld om een strandscène vast te shooten, dan ben je binnen twee uur op het strand. Hetzelfde geldt voor een oerbos of een paar magische bergen – Slovenië is een land met heel veel uithoeken om te verkennen.
Wanneer wist je dat je kunstenaar wilde worden?
De eerste keer dat ik er serieus over nadacht om kunstenaar te worden, was toen ik voor school een essay over angst schreef. Het werd uiteindelijk een science fiction verhaal dat in de lokale krant gepubliceerd werd.
Waarom heb je gekozen voor fotografie als jouw voornaamste medium?
Ik weet nog goed wanneer ik mijn eerste camera kreeg (een point-and-shoot Yashica) en dat ik er veel mee speelde. Pas toen mijn vader zijn eerste DSLR camera kocht, was ik op slag verliefd. Ik observeerde hem terwijl hij allerlei verschillende foto’s maakte. Een foto die ik mij nog goed kan herinneren, was die van tulpen op een warme lentedag. Hij nam echt de tijd om het perfecte shot te krijgen. Toen de foto eenmaal ontwikkeld was, viel ik als een blok voor de levendige kleuren en de subtiele bokeh (onscherpte, red.) eromheen.
Hoe selecteer je de modellen en de locaties voor jouw foto’s?
De manier waarop modellen in de modewereld geselecteerd worden heb ik nooit zo gewaardeerd. Het voelt alsof ze slechts een object zijn dat je bij hun bureau kunt ophalen, om er vervolgens mee te doen wat je wilt. Dat is precies de reden waarom ik deze benadering van fotograferen achter me heb gelaten en volgens een ander soort proces werk. Het laatste jaar ben ik begonnen met werken aan twee aspecten die ik erg interessant vind: naakt en natuur. En omdat naakt zijn zo persoonlijk en intiem is, laat ik de modellen mij kiezen om hen te fotograferen.
Wat de locaties betreft, soms kom ik ze toevallig tegen wanneer ik op reis ben met mijn vriendin, andere keren kiezen de modellen hun eigen locatie. Een model koos een keer een locatie waarvan bekend is dat er wilde wolven komen. Op die plek foto’s maken, dat voelde buitengewoon. Eenmaal begonnen liet ze zo eenvoudig haar ware aard zien, ze bewoog alsof ze zelf een wolf was. Het belangrijkste aspect van dit soort fotografie is dat het niet te veel moeite moet kosten. Het moet gewoon goed aanvoelen.
Wat vind jij zo fascinerend aan het menselijk lichaam en natuurlijke landschappen?
Ieder menselijk lichaam is een kunstwerk op zich. Ieder van ons bevat zoveel verschillende unieke details. De gedachte aan hoe die biologische machines van ons werken, dat geeft mij een kick. En het is zo interessant hoe ons gedrag verandert wanneer we niet omringd zijn door alles wat ons definieert, in een omgeving die niet door mensen gemaakt is.
Mijn woonplaats is gelegen naast een groot bosgebied dat zoveel verschillende landschappen bevat, ik vond het geweldig om hier als kind op verkenning te gaan. Met het verstrijken van de tijd heb ik ze zien groeien en veranderen, net als mijn lichaam eigenlijk. Het is de enige plek - naast mijn fantasie - waar ik alle moeilijke dingen in het leven kan vergeten en echt mezelf kan zijn.
Stel je mag een beroemde vrouw fotograferen, waar dan ook in de wereld. Wie zou dit zijn en waar zou het plaatsvinden? Waarom?
Ik ga voor Grace Jones in Madagascar, omdat ik haar sterke persoonlijkheid en meedogenloze natuur geweldig vind. Zij zou mij zeker een aantal dingen leren over hoe je jezelf kunt zijn in deze rare, egocentrische tijden. En Madagascar, omdat de natuur zij divers is – en ik zou ein-de-lijk lemurs in het wild zien.
Als je drie wensen mocht doen, wat zou je dan wensen?
Mijn eerste wens zou zijn dat we een zijn met de natuur, zoals onze voorouders het deden, en zoals sommige stammen tegenwoordig nog steeds leven. Alleen al observeren hoe stammen in de Amazone leven doet me wensen dan wij westerlingen niet zo gierig en laks om zouden gaan met onze leefomgeving. De tweede zou zijn dat al het afval in de oceanen, inclusief microplastic, verdwijnt. De derde wens is iets egoïstischer: ik wil belachelijk rijk worden en al het geld investeren in een betere wereld… Nou ja, bijna alles.
Bedankt Matevž!
Tekst: Diane Mironesco
Vertaling: Laura Veneklaas